,, Ogień i woda w miłości''

,, Ogień i woda w miłości''

 

Dwoje zakochanych w sobie,

pierwsza z nich to woda, drugi ogień.

Ogień czerwienią palący w moim sercu,

wszędzie go pełno,

nawet w moim cieniu

W pochmurny dzień serce moje gorące,

a w nim ogień palący.

Żarzy się czerwienią serce moje,

gdy widzę oczy twoje brązowe.

Płyną do mnie statkiem nadziei,

beztroskie dni minęły,

noc pełna wątpliwości.

Zakochani w sobie ogień i woda obok siebie,

tworzą parę odmienną.

Ona nazywana wodą,

on ogniem.

Chowa się w jej długich rozpuszczonych włosach,

robi jej warkocze, śmieją się razem, leżą na kocu,

a wokół nich lasy, które w nocy mają przygody-z ogniem.

Gdy nie ma przy ogniu wody płonie sam w sobie,

w beznadziei trwa.

Dwa ludzkie żywioły, ja ogień ty woda.

Pierwszy z nich wznosi płomienie,

woda gasi pragnienie, jest jak ulewa z gradem.

Bez siebie nie istnieją, obok siebie chcą żyć i razem umrzeć.

Woda daje ukojenie, ogień daje wodzie płonące uczucie,

jest oazą spokoju, nieba wołaniem i aniołem niebiańskim.

Ogień jest rozpaczą bez wody,

bez wody nic nie znaczy,

jest pochmurnym dniem.

Jest tak wyraźny, a zarazem nijaki,

nieznoszący sprzeciwu.

Bez siebie nie umią żyć,

on czerwony na policzkach zakochanej dziewczyny,

ona bezbarwna, bo zbladła z zakochania.

Uwolnieni w nocy uciekają z miasta,

żyć bez siebie nie mogą.

Mimo, że wzajemnie walczą ze sobą w dzień współistnieją

to i tak zawsze się kochają.